Dwór z XIXw. w Babicach - obecnie Ośrodek Wypoczynkowy
W zachodniej części Babic zachował się interesujący zespół dworski z XIX w. z parkiem krajobrazowym, obejmujący: drewniano-murowany dwór, murowany spichlerz oraz murowaną kuźnię dworską z oryginalnymi "skręconymi" kolumnami portyku. Dwór wzniesiony w II poł. XIX w. przez hr. Eustachego Dembińskiego, następnie własność Józefa Jaruzelskiego. Ostatnią właścicielką dworu była Jadwiga Jarosz-Radomyska.
Dwór usytuowany na płn. od Babic, na wzgórzu pokrytym resztkami parku krajobrazowego, zbudowany na ceglanej
podmurówce, drewniany, otynkowany, parterowy, podpiwniczony, założony na prostokącie, z 2 ryzalitami od tyłu, dzięki czemu dwór uzyskuje plan podkowy. Między tylnymi ryzalitami założony jest podcień zadaszony pulpitowo, wsparty 4 słupkami. Dwór kryty jest dość płaskim dachem siodłowym krytym blachą, skrajne partie strychu wykorzystane na pomieszczenia mieszkalne. Ryzality piętrowe kryte są osobnymi, siodłowymi dachami. Od wsch. i zach. przylegają do dworu prowizoryczne przybudówki, z zach. zejście do piwnic. Na narożach dworu znajdują się lizeny, otwory są prostokątne.
Kuźnia stoi w sąsiedztwie dworskich zabudowań gospodarczych. Wzniesiona na rzucie prostokąta. Murowana z kamienia. Od wsch. głęboki podcień na dwóch balaskach ozdobnie nadcinanych – służący jako podjazd dla koni. W ścianach płn. i zach. małe, prostokątne otwory odcienia. W ścianie wsch. otwór drzwiowy. Dach czterospadowy kryty blachą. Wnętrze adaptowane na potrzeby kawiarenki.
Spichlerz usytuowany wśród zabudowy podworskiej na wzgórzu z resztkami parku, wzdłuż alei dojazdowej. Murowany z kamienia i cegły, tynkowany, z malowanymi podziałami ramowymi. Prostokątny, parterowy, podpiwniczony, dach siodłowy dachówkowy, szczyty murowane, nie wyodrębnione gzymsem, wprowadzone nieco powyżej kalenicy. Prostokątny otwór wejściowy na osi ściany zach., po bokach 2 owalne leżące okienka zaopatrzone od wew. kutą żelazną kratą, podobne okienka po jednym –w ścianach szczytowych na osiach szczytów. Wnętrze jednoprzestrzenne, bez stropu z uwidocznioną więźbą jętkową, wspartą wzdłuż osi wzdłużnej 6 słupami na betonowych podstawach, podłoga z desek.
Park krajobrazowy pochodzi z drugiej połowy XIX w., rozplanowany na wcześniejszych reliktach układu przestrzennego. Park został przebudowany na początku XX w. na wzniesieniu z rozległym widokiem na pradolinię Sanu. Dwór jest usytuowany centralnie i otoczony resztkami grabowego bindażu. Na parterze wodnym zachował się kanał z niewielkim stawem i progiem kamiennym. W składzie florystycznym dominuje grab, lipa, buk, modrzew. Z gatunków obcych do niedawna rosły tu jedne z najokazalszych na ziemi przemyskiej orzechy czarne. Współcześnie występują jeszcze stare żywotniki, surmia, sosna amerykańska.
Opracowanie: Piotr Haszczyn
Zapraszamy na blog - www.krzywcza.blogspot.com
